Muzyka

jakiej nuty lubicie słuchać ?...

zombi uwielbia muzykę rockową ,i lubi szaleńców z RAMMSTEIN...
http://www.youtube.com/watch?v=_k-vPv-XEpg&feature=related

Bez muzyki nie ma życia Very Happy

Też lubię Rammstein chodź ich nowy teledysk - czyste porno!

Uwielbiam od zawsze Chylińską ale jej nowy singiel to jakiś żart! mam nadzieję! bo inaczej dostanę od Niej w twarz!

niestety to nie żart to czysta poezja he

Ale, że co ? Chylińska ?
Nie to na pewno prowokacja! Inaczej nie wygrzebię się z szoku

niestety będzie szok!!!!!!!! dla fanów Chylińskiej

a jednak mam nadzieję Crying or Very sad

Jej muzyka to ja Crying or Very sad

Baba z takimi jajami nie może się wykastrować Exclamation

W razie "w" zostanę bez idola Crying or Very sad

Nie ma balu bez metalu.

młody napisał:

Nie ma balu bez metalu.

o tak doda i nergal ( behemoth ) Twisted Evil

Jak przypuszczałam nowa płyta rammstein jest -niespecjalna!
Nadrobili zainteresowanie teledyskiem Sad

a może trzeba czasu żeby się z nią osłuchać?

to jest i już music doda i behemoth

http://www.youtube.com/watch?v=uGljRjlcVXE

http://www.youtube.com/watch?v=tHhZ2LThpv4&feature=related

Hmm..... wpada w ucho Very Happy

king of pop

[link widoczny dla zalogowanych]

"Lemmy Kilmister zanieczyszcza swoje ciało alkoholem i narkotykami od niemal czterdziestu lat – ale muzyka Motörhead pozostaje czysta. Grupę często określa się jako metalową, choć zdołała uniknąć wszystkich słabości metalowej stylistyki. Od powstania zespołu w 1975 roku Kilmister konsekwentnie gra muzykę głośną, szybką i dynamiczną jak wiertarka udarowa. Niektórzy krzywią się na to, że grupa się nie rozwija, ale dzięki temu możemy być absolutnie pewni, co czeka nas w kolejnym albumie Motörhead: teksty będą inteligentne i zabawne (Kilmister to jedyny znany mi rockman używający w swoich piosenkach słowa "równoległobok"), tempo zabójcze, a przez wszystko będzie się przebijał przepalony głos Kilmistera…
Nawet rogaty emblemat grupy niemal się nie zmienił. – Starzeje się lepiej niż ja! – śmieje się Kilmister. Być może, ale 63-letni muzyk jest dziś żywą legendą, budzącą respekt i podziw wśród kolejnych pokoleń ostrych rockmanów. "Lemmy", film dokumentalny o jego życiu i karierze, ukaże się w przyszłym roku.

A tymczasem Kilmister dalej gra swoją głośną muzykę i żyje tak samo jak wtedy, kiedy miał 20 lat. – Prochy były tylko częścią uroków życia – mówi, jak zwykle szczerze. – Na heroinę byłem zbyt wrażliwy, widziałem jak zabijała ludzi.

Jak wygląda życie w tym tempie, kiedy ma się 63 lata? – Nie boli bardziej niż przedtem – odpowiada. – Jest tylko trochę bardziej skomplikowane.

Trochę czasu minęło, odkąd ostatni raz grałeś w tych okolicach?

LEMMY KILMISTER: Tak, nie gramy w Ameryce tak często, jak bym chciał. Nasze płyty się tu dobrze nie sprzedają.

Wydaje się, że w ciągu ostatnich 10–15 lat zainteresowanie waszą muzyką trochę wzrosło?

Cóż, co osiem lat wraca moda na słuchanie Motö rhead. Niestety, nie wiąże się to z modą na kupowanie naszych płyt (śmiech). Nasz ostatni album był pierwszym, który trafił na listę Top 100 – to już coś. Osiągnął pozycję 89, a potem zaczął spadać. Przynajmniej tyle. Czasami robi się o nas głośniej, na przykład wtedy, kiedy dostajemy Grammy. Te nagrodę dostaliśmy chyba z litości, bo gramy od ponad 30 lat. W styczniu wracamy do Stanów z kolejną trasą koncertową.

Już w styczniu? Tak szybko?

Szybcy jesteśmy co? Bądź co bądź nasza nazwa pochodzi od fanów szybkości (śmiech).

Powiedziałeś kiedyś że granie w Motör head to jedyna praca, jaką sobie wyobrażasz. Nie zmieniłeś zdania po sześćdziesiątce?

Nie, to nadal jest moje życie. Nie wyobrażam sobie nic innego, co mógłby robić. A ty?

No cóż…

Zresztą wciąż jest kilka miejsc, w których jeszcze nie graliśmy. Chiny, Indie, Afryka…

Planujesz już koncerty w tych rejonach świata?

- Jeszcze nie, ale zawsze można mieć nadzieję. Chiny otwierają się na świat. Od zawsze chciałem tam pojechać. Głównie dlatego, że podobają mi się tamtejsze kobiety (śmiech).

Czyli dalej powiększasz listę tych 2000 tysięcy kobiet, z którymi podobno spałeś?

Nie, było ich tylko 1000. Ktoś przekręcił moje słowa.

Tysiąc to wciąż imponujący wynik.

Jeśli wziąć pod uwagę że mam 63 lata i uprawiam seks od 15 roku życia, a przy tym nigdy nie byłem żonaty… Z tej perspektywy to już nie wydaje się tak dużo. Wystarczyłoby zaliczać jedną dziewczynę co drugi dzień przez cztery lata. A przecież czasu miałem znacznie więcej.

Nigdy nie lubiłeś, kiedy nazywano was zespołem metalowym. I rzeczywiście – nie gracie długich solówek gitarowych, solówek na perkusji, nie ubieracie się w spandeks… Jak chcielibyście, żeby ludzie nazywali Motör head?

Zawsze mówiłem, że jesteśmy grupą rockową. Hard rock jest OK. Miewaliśmy solówki perkusyjne, miewaliśmy też gitarowe. Ale zawsze unikaliśmy spandeksu. Choć dziś muszę nosić spodnie z elastyczną górną częścią, a to już prawie jak spandeks…

Dlaczego?

Lubię nosić obcisłe portki, a – jakby to powiedzieć… – chcę mieć trochę luzu. Kiedy w latach 50. wkładałem pierwsze dżinsy, chciałem, żeby były bardzo obcisłe. Niektóre były tak obcisłe, że miały dodatkowe suwaki na dole nogawek. Do tego żółtozielone skarpetki i buty na płaskiej podeszwie.

Czyżbyś poświęcał się dla mody?

Dziś nie, ale kiedyś starałem się być modny. Kupowało się takie śmieszne wdzianka, które po dwóch latach były już kompletnie niemodne. Zawsze mnie to wkurzało. Zostawało się z pełną szafą bezużytecznych ciuchów.

Statuetkę Grammy trzymasz w gablocie, czy używasz jej do blokowania drzwi?

- Drzwi nią nie przytrzymuję, ale nie wystawiam jej też w centralnym punkcie domu. Stoi na półce w sypialni. Ale fakt, jest ciężka. Nadawałaby się do blokowania drzwi…

Fani kupują przedstawiające ciebie figurki. To sukces?

To na pewno zabawne. Ta firma produkuje kilka wersji, z różnymi gitarami i w różnych koszulach. Dziwne uczucie.

Pamiętasz pierwszą płytę, jaka kupiłeś w życiu?

Pierwszy singiel, jeszcze do odtwarzania z szybkością 78, to był "Knee Deep in the Blues". Pierwszy singiel 45 – "Peggy Sue Got Married". Buddy Holly do dziś ma we mnie wielkiego fana.

Byłeś na jego grobie?

Nie, jestem pewien, że nie żyje. Nie muszę upewniać się, oglądając ciało… (śmiech).

Podobno Holly, wbrew pozorom, zachowywał się jak prawdziwy, ostry rockman.

Jasne, że tak! Little Richard opowiadał znakomitą historyjkę (tu Kilmister opowiada historię, której niestety nie możemy wydrukować…). On tylko wyglądał jakby był niezdarą. To nie była jego wina.

Czy granie rocka jest dziś tak samo podniecające jak, powiedzmy, w 1977?

Dla mojego pokolenia nic nie jest już tak podniecające, jak było w siedemdziesiątym siódmym… Ale ja to ciągle lubię. Lepsze to niż siedzenie w domu. Moje miejsce jest w autobusie, w trasie koncertowej."

http://www.youtube.com/watch?v=ccplJD-4I1A&feature=related

Halloween

[link widoczny dla zalogowanych]